çocukken ayıplarlardı bizi.
büyüdük çirkinleştik.
artık ayıplamıyorlar.
küçükken çiçek toplayıp anneme vermiştim.
anneler gününü bilmiyordum.
küçükken mineye aşıktım.
aslında onu hiç tanımadım.
mine yoktu.
küçükken resim çizerdim.
çöp adamlar,
ve beyaz kağıdın köşesine güneş koyardım her resimde.
büyüdüm.
artık güneş koymuyorum resimlere.
oyunlar oynardık küçükken.
şimdi şaklaban olmuş bütün insanlar.
küçükken param olmazdı çok.
bonibon, tipitip…
artık tatsız oldu şekerlemeler.
küçüktük, umut etmezdik…
hayal kuramıyorum artık.
hiç bir dua bilmeden…
minnacık avuçlarımızı açardık..
noel baba gelsindi tek dilek…
ve içi misket dolu bir kutu bulmak…
kuzu mu kestiklerinde büyümüştüm.
artık kesilmemek için kurt olmayı öğrenmiştim.
ben o gün o kadar büyüdüm ki.
bir daha büyüyemedim.
korktum büyümekten.
hep çocuksun sen derler.
bilmezler ki büyümekten korktuğumu…
büyüdükçe öldürmek zorunda olduğumu,
öğrenmek zorunda olmak,
kan emmek,
ruhlar emmek,
inanın vampirler daha saf insanlardan.
ve ben arındım artık.
bitkisel bir hayat seçtim.
uyuşturuluyormuşum geç anladım.
ben uçuyordum zannetmiştim….
artık öcüyüm.
küçükken korktuğum öcü.
meğer kendimden korkmuşum.
geç anlıyor insan.