“Biliyorum artık çok zor, kuracak yeni bir hikayem yok..” diyor bir şarkı, sessiz sessiz.. İçine düşüyorum, çırpınıyorum, çıkamıyorum.. Heyhat! Bu kadar mı kaybetmişim nefes almaya çalışırken.. Körelen hayalleri, artık ne yaparsam yapayım başa çıkamadığım şarkıları, gerçekleri, gerçek sandıklarımı, geçmişi, gelemeyeni, hepsini bir çırpıda ateşe vermeme ne kaldı ki.. İşte en çok korktuğum soru cümlesi, YA SONRA? Sonralarıma kısılı, ayak seslerinden, sessizlikten belkide tereddüt vakitlerim.. “Zaman herşeyin ilacı” dediğim dünyaya küsüşlerimde, payıma düşen, düşlerle gerçek arasında bırakıldığım oyalanan umutlarda, anlıyor insan; aslında ne yaparsan yap, “sağım yalan, solum yalan, giden yalan, dönen yalan..” dır, söylediğin her şarkının nakaratı.. O zaman da “sonran” umrunda değildir, “öncelerin” ise canı cehennemedir her daim..Başkalarından çok kendimi düşünmeyi beceremedim. Biraz hayale dalayım dedim, izin vermediler..
Artık yakalayıp, kendime çevirebileceğim, bir noktası kalmadı hayatın.. En çok sevdiğim sigara bile, öksürük yapıyor şimdilerde.. Neye elimi atsam, koskoca bir bahtsızlık avuçlarımda, taşıyamadığım.. Kimin kanunu ki bunlar, kim yazmış, kime sormuş diyorum bazen..

Kendi hayatımda, figüran rolünü üzerime aldıracak bir lüksü bahşetmezken kimseye, bu filmi daha önce görmüştüm aslında, çok kere..

Olsun bakalım..
Yine istediğiniz gibi olsun..

Ben yorgunum; geleceği yakıp, ısınmaya gidiyorum…