Ufalanırken gökler yürğimde,senli günlerin çoşkusu durgunlaşıyor içimde.yokluğundan olsa gerek bu durgunluk.Gelmeyişinden olsa gerek…
Griliniğini bıraktın ellerime.sen giderken renklerimi aldın.maviyi,sarıyı,kırmızıyı,yeşili.şehrin gürültüsünü bırakıp sensiz suskunluklara terkettin.gittin işte…
bu yüzden olsa gerek durgunluklarım,anlamsızlıklarım,renksizliğim…
Fotoğraf albümünü açıyorum akşamları.belki eski renklerimden giyinirim diye.belki yaralarımı sararım belki kanayan yanlarımı….
Hatıralarımda kalan tek renk giydiğin(giderken) kırmızı palton.anlıyorum kışmış…palto giydiğine göre.Ne güzel yakışıyordu renkler sana…giysiler içinde sen olunca…
Akşamları beklerdim seni.Penceremin önünden gecersin diye.Şaşırırdım! insanlar neden siyah ve beyaz giyinmiş diye…
şimdi anlıyorum…
anlıyorum ve tüketiyorum bana bıraktığın yanlarımı….
Gittin…
ne renksizlik yakıştı istanbul’a,ne ben kimsesizliğine…
Gittin..
salınarak renklerine bir resminde kırmızı paltona mahkum eyleyip beni,gittin sen sevgili…

Yaşamak için bir sebebim vardı benim.Gitmn için hiç bir neden bulamadım.toplarken siyahları iklimime sen,bir nefes vermedin soluğuma.kronik bir hastalık gibiydin içimde,tedavi edildikçe müzminleşen…

Gittin..
Elimde renksiz bir gökkuşağı kaldı.nereye asayım? hangi gök kabul eder,rengini yitirmiş gökkuşağını…
Göğümden bir tabakayı çekip aldın sen.içimde hayatımın en tanışık yanlarının olduğu.yağmurlar teğet geçiyor şimdi üzerimden ıslanamıyorum.Göğü çalınmış bir çocuk gibiyim ve ne zaman başımı kaldırsam yukarı senli bir yoksunluk…önce göğümden,sonra içimden silindi tüm mevsimler ve renkleri.yokluğunun o saydam,o mavisiz denizinde yüzüyorum şimdi.Sabaha ermek istiyor ruhumun karanlığı eremiyorum.biliyorum çünkü varamıyacağımı,beyazın siyahtan ayrıştığı o,ince cizginin farkına…
Gittin sevgili…

Sen masmavi bir gerçekken,bana renksiz bir yalan bırakamazsın.
Giderken sen siyahları topladım iklimime.İhanetini gömdüm kuyuya,bir sesseiz seda ile sana
Elveda…

YAZAR: Mehmet Asım Erdoğmuş