Sabah kalkarsın gözler açılmaz dün bütün bir gece ağlamışsındır, yatak herzamanki gibi sana kucak açmıştır; doğrulursun o bataklıktan isteksiz bir şekilde yeniden o mutsuz insanı görmek için aynaya bakarsın gözler kısıktır yorgun bir görüntü belirir karşında, toparlanırsın üstüne birşeyler geçirirsin atarsın kendini sokaklara, üşürsün; bir kız geçer yanından kafanı eğersin nedensizdir, içine çekersin bütün şehri ele geçirmiş soba dumanlarını. Bildiğin sokaklarda kaybolursun düşünceler aklını tırmalarken neden sorusu etrafını sarmıştır bir kere, sorgularsın hayatı sorguladıkça sıyrılırsın sahte dünyadaki rolünden etrafındakilerin sahte kimliklerinden, sahte ilişkilerinden, sahte davranışlarndan biraz daha sokulursun yalnızlığına.Herzamanki arkadaş muhabbetleri artık çok uzaktır senin duygularından kaçmak istersin sevgili yalnızlığına, koşarsın pervasızca. Bir sigara daha yakarsın. Akşam olmuştur, ağır adımlarla durağa gidersin, tıklım tıklım bir otobüs gelir içine atarsın kendini; karanlık sokaklarda ilerlerken birisini hayal edersin, alsın beni buralardan bir yerlere götürsün sadece gidelim yeni bir hayat uzansın karşımda… Ama bu bile ağır gelir, kenara çekileyim dersin, çelişirsin kendi içinde; mutluyken hüzün, umutluyken umutsuzluk vardır senin için.

Yalnızlığına lanet ederken, anlatamazsın kendine kendi ürettiğin teorileri. Odana girersin ışık kapalıdır, zaten gerek yoktur ışığa, sokağın ışığı hafiften süzülmektedir odana, düşüncelerini hissettiklerini haykırmak istersin, şarkılar yüzüne çarptıkça ağlarsın yavaş yavaş çürümenin verdiği belirsiz haz hissini duydukça anlarsin ki melankoli sarmıştır ruhunu. Alışmak zorundasındır, başka çaresi yoktur, bu sensindir…